Хутчэй, браток, адплюшчы вочы!
Бо гэткай явы
ты яшчэ не бачыў.
Павер, не бачыў і не сніў
Ды і не мог сасніць такой.
Вунь — бог,
Бялюткі бог,
А ля яго —
мо сто багінь, няйначай,
І ў кожнай — німб,
святочны німб над галавой.
Ах, я адплюшчыў, я адплюшчыў,
Ах, даруйце, вы даруйце мне, багіні!
Дрыжу ад сораму:
Прад вамі я ляжу, нібы ў раі Адам...
А бог падаў ім знак,
І вось яны —
Імёны чую: Лены, Ядзі, Лоры, Ніны,—
Багіні светлыя,
Нясуць сваіх мне душ бальзам.
І вось яны,—
Як чараўніцы ў найчароўнай дзеі,—
Шчыруюць нада мной,
Бы нейкае ім знана адкрыццё.
І ўжо я маю сілу папытаць:
«А што са мной, а дзе я?..»
І маю сілы, каб пачуць:
«Дзе аддаюць назад жыццё...»
Назад жыццё?
Дык, значыць, нездарма я
па-юнацку
Гатовы быў заўжды
Аддаць сябе за прыгажосць.
Ах, недарэмна, недарэмна
Ўмеў я верай загарацца,
Што ўлада
над жыццём і смерцю
Ў прыгажосці ёсць!
Дык, значыць,
недарэмна
Сэрцам верыў я, што ўсюды
І гінуць ёсць за што
І ёсць дзеля чаго
На свеце жыць.
Дык, значыць,
О багіні светлыя,
Вярнулі вы мне сонечнае цуда
Яшчэ далей для вас
Аддана паслужыць?!.
Багіні ўсё снуюць,
І ўсё ўсміхаюцца
багіні.
А бог —
Пабачыў тыя ўсмешкі
І хутчэй махнуў рукой.
І знікла прыгажосць,
І я адзін ляжу,
Нібы ў якой пустыні,
Маўляў,
Патрэбны не багіні вам,
Патрэбен
вам спакой...
Ах, бог,
Хаця б жа раз,
Хоць тут,
Ты гнеў змяніў на міласць.
Хаця б жа тут
Не помніў
пра грахі і пра пасты.
Хаця б жа раз
Ты зразумеў,
Што без красы, без прыгажосці мілай
Не можа быць жыцця,
Павер,
законнік ты святы!..
Ляжу і зіркаю вачыма
То на дзверы, то на шторы:
Ці ж хутка з’явяцца
Мае багіні
са смяшынкамі ў вачах.
І бачу —
ўзрадаваўся бог,
І бачу —
засвяціўся ясназоры,
І бачу —
выклікае да сябе
Дзяжурнага ўрача.
Смяецца бог...
Чаго, чаго смяецца так заўзята?..
Ды чую голас:
— Вось, калега... Каб тут часу не займаць
Вязіце яго
скоранька
Ў звычайную палату...
Ён марыць пра багінь...
Дык што яго
ў рэанімацыі трымаць?!.
1981