«Рэчаньку» пяюць амерыканцы,
Над Брадвеем — жаласць невымоўная.
— Ой, рэчанька, рэчанька,
Чаму ж ты няпоўная?
— А як жа мне поўнай быць,
З беражкамі роўнай плыць? —
«Рэчаньку» пяюць амерыканцы,
І тугі мне іхняй не забыць.
Бачацца ім Сож, Дняпро і Нёман,
Што калісь люлялі іх чаўны.
«Рэчанькай» вітанне ў край свой родны
Сэрцам шлюць з Амерыкі яны.
— Ой, рэчанька! — з прадзедамі праўнукі
Голасам журбы — як птушкі з выраю.
Па кутку жыцця — амерыканцы,
А па душах — беларусы шчырыя.
І пытаю я, мой край цудоўны,
З гордасцю сыноўняй і хвалой:
— А хто ж цябе назваў, рэчанька,
няпоўнай,
А хто ж цябе лічыў, рэчанька,
малой.
Калі ты і горы абмінула,
Калі цябе гора не сагнула,
Калі ў акіянах не згубілася
І перад навалай не схілілася,
Калі пакарыла ўсю бязмеж
І далей, чароўная, плывеш,
І далей люляеш любасць сэрцаў
Глыбінёй пачуццяў дарагіх...
«Рэчаньку» пяюць амерыканцы...
І да вас данёс я смутак іх...
Лістапад 1969—1970,
Нью-Йорк — Мінск