Я згадаю паходы, суровыя ўспомню гады.
Хоць гарэла зямля, а нам сніліся ў кветках сады.
Каля Волгі і Дона грымелі агні кананад,
А мы верылі ў шчасце: устане з руін Сталінград!
Зноў і зноў маё сэрца сяброўская мужнасць кране.
Помніш словы, таварыш: «Камуністам лічыце мяне»?
Помніш, як перад боем, у грозную хвілю жыцця,
Вымаўляў іх баец, перамогі ўздымаючы сцяг,
Вымаўляў і ўставаў на апошні рашаючы бой,
І хоць падаў,
а бачыў бяссмерця святло над сабой?!
Маці родная партыя! Колькі шляхоў на зямлі,—
Па ніводнаму з іх без цябе мы прайсці не маглі!
І чым большы палаў у змаганні над краем пажар,
Чым цяжэйшы для сэрцаў быў крыўды і смутку цяжар,
Чым люцейшы быў вораг,—
тым болей у сэрцах сваіх
Адчувалі мы любасць да мудрых рашэнняў тваіх,
Тым бліжэй, тым радней ты нам, шчырая маці, была,
Тым нам болей патрэбна тваёй было веры-святла!
У суровых баях, як прысягу жыццю і вясне,
Вымаўлялі мы словы: «Камуністам лічыце мяне!»
— Камуністам лічыце! — і ў вогненны крочылі шлях.
І ўставалі ўсе людзі
пад родны, пад ленінскі сцяг!
Адгрымела вайна. Грозных бітваў знікаюць сляды.
Над краінаю мірнай цвітуць перамогі сады.
Каля Волгі і Дона дарог франтавых не пазнаць,
Каля Волгі і Дона шырокія моры шумяць,
І гучыць ужо слава аб новых героях тваіх,
Аб сынах тваіх, партыя, мужных, заўжды баявых!
Па вялікаму свету, на ўсю неаглядную шыр,
Дзе ідзе барацьба за свабоду, за шчасце і мір,
Дзе ўздымаецца голас:
«Не быць, не ўсчынацца вайне»,—
Словы праўды гучаць: «Камуністам лічыце мяне!»
— Камуністам лічыце! — і гэта для мужных усіх
Падымаецца сонца у ззянні сцягоў агнявых,
Гэта слава народаў, радасць і мір на вякі,
Гэта новых узлётаў і перамог маякі!
1952