У гэты дом, у ціхі мілы клас
Хацеў бы я зайсці яшчэ не раз.
Хацеў бы за настаўнікам услед
Зачаравана зноў глядзець у свет,
Ад сцен замшэлых, ад хацін сяла
Шукаць сваю дарогу да святла,
Ісці і верыць:
кожны новы крок —
Ёсць новы скарб мой, лепшы мой урок...
*
Матуля-школа. Слаўны, мілы кут.
Маленства я сваё згадаю тут.
Шуміць над ганкам медналісты клён.
Мой даўні дружа, добра помніць ён
І смех, і песні, і бялюткі сад,
І піянерскі сонечны парад,
Настаўнік мне там гальштук павязаў...
Даўно было... А ў вочы б’е сляза...
*
Бяжыць, як сцюжа, ў скронях сівізна...
Была па свеце звонкая вясна,
І сёння я забыцца не магу,
Нясу ўспамін пра радасць і тугу,—
Настаўнік мой, ты мой прарочыў лёс,
Я першы верш свой да цябе прынёс,
І ты сардэчна шчасця зычыў мне,
Вучыў быць сынам роднай старане.
*
У гэты дом, у ціхі мілы клас,
Напэўна, я зайду яшчэ не раз.
Шуміць тут сёння новая сям'я.
І школе роднай пакланюся я.
За ўсё, чым для мяне яна была,
За ўсё, што на жыццё з сабой дала,
За ўсё, што, праслаўляючы свой век,
Мне даў настаўнік — мудры чалавек.
1966