Ззяе, ззяе прамянямі
Тонкая ільдзінка.
А пад ёй —
звініць, булькоча
Дзіва-ручаінка.
Ўсю зіму мароз-марозка
Стужыць яе, стужыць.
А яна —
бяжыць імкліва
І тужыць не тужыць.
Не, ні разу не ўдалося,
Як мароз ні браўся,
Каб над звонкай ручаінкай
Лёд цяжэнны ўзняўся,
Каб забіў яе дыханне,
Засланіў ад промняў,
Бо ўсё ў працы ручаінка,
Ўсё бруіць нястомна...
Не дае ўзмацняцца лёду,
Тончыць яго, тончыць
З прагай жыць у светлай волі
Пад пяшчотай сонца...
Апусціў марозка рукі,
Стомлена пытае:
— Адкажы мне, ручаінка,
Ты чаму такая?
Ты адкуль бруіш-імкнешся,
Як і дзе ўшчалася.
І ў каго ты, невялічка,
Рупнасцю ўдалася?..
Адказала ручаінка
Шчырым, чыстым словам:
— Ад матулі ад крынічкі
Я цяку з дубровы.
Мая мамка
бурна, звонка
З глыбіні ўзнікае.
І ніколі ні на хвілю
Плыніць не сціхае.
Ані сцюжы, ані віхры,
Ані бураў шалы
Яе плыні не спынілі,
Ні твае навалы.
Вось таму і я такая —
Бы лячу на крылах.
Бо такою мая мамка
Быць
мяне вучыла...
Так сказала ручаінка
З-пад ільдзінкі тонкай.
І далей
пад прамянямі
Паляцела звонка...
А мароз стаяў пануры,
Адзінокі, ніцы...
І без моцы, без ахвоты
Біў у рукавіцы...
1985