Дзень і ноч
На лугу
Не маўчыць, булькаціць ручаінка:
— Я спяшаю, бягу
Ад матулі —
крынічкі-жывінкі.
— А куды ты? Чаго?
Да каго? —
бор пытаецца строга.
— Я да свету ўсяго,
Бо нясу з сабой любасці многа.
Караням, і траве,
І дубам, і аерам, і краскам —
Хай у шчасці жыве
Любы свет! —
я нясу сваю ласку...
Бор задумна загуў
Кожным лісцікам, кожнай галінкай.
Нібы ўнучку сваю,
Прыхіліў да сябе ручаінку.
1968