Адзін шакал,
каб лепш яму абдурваць барсукоў
І мець ад іх прыбытак адмысловы,
Звучыўся пець малітвы барсучынай мовай...
І так ужо ён кляўся, што забыў свой род,
Так напускаў туману ў вочы,
Прыкідваўся такім прыхільным,
хіжы патароча,
Што барсукі, хаця патыліцы і цёрлі,
Бо самі часам
квасам прабіваліся ледзь-ледзь,
А грошыкі таму місіянеру спраўна пёрлі...
— Паслухайце,— сказаў аднойчы
барсукам мядзведзь,—
Чаму вы так шчыруеце
прад гэтым валацугам,
Няўжо не бачыце, што ён —
хітрэц на ўсю акругу?!.
— Але ж ён так нам спачувае,
так усхваляе наскага ён бога,
Прыхільнік нашых звычаяў
і нашага парога...
— Эх-хе,—
са шкадаваннем уздыхнуў мядзведзь,—
Дык ён жа робіць так таму,
што выдзірае вашу шчэць!
Дасце многа вы яму,
а паспрабуйце — дайце мала...—
Праверылі...
І што ж?..
Увесь лясны народ валіў на дзіва валам:
Адразачку
шакал завыў шакалам!..
1984