Як імкліва ўбіраецца ў кветкі
Зямля пад зялёным вясновым плашчом!..
А над кветкамі ўстаў неўзаметкі
Салдацкі дом.
Дым кастра.
Кацялок.
Ды спакой. Ды ўвесь свет прад вачыма.
Пражыве тут салдат,
Можа, толькі дзянёк,
Можа, год,—
Як скажа Радзіма.
Ёсць адна у салдата
Дума, адна і навек —
Аб жыцці,
Аб хваінах кашлатых,
Аб чыстых струменях рэк,
Аб бязмежных палях,
Дзе радасна крочыць за плугам,
Аб шчырых вачах
І вернасці друга.
Аб зялёнай вясне
Ды ясных дарогах,
Дзе месца няма вайне,
Дзе ненавісна яе трывога.
Марыць воін, каб мірнае сонца
Ззяла свету ўсяму.
Ён — жыцця абаронца,
І — люба яму.
І таму вось, дзе ўбралася ў кветкі
Зямля пад зялёным плашчом,
Паставіў ён неўзаметкі
Палатку-дом.
Дым кастра.
Кацялок.
Цішыня і спакой прад вачыма.
Але пільныя слух і зрок
Салдату дала Радзіма.
Прагне свет у спакоі жыць,
Край савецкі аб міры дбае.
І салдат — заўсёды на рубяжы,
За ўсіх і для ўсіх — на пярэднім краі!
1951