Самалёт загрымеў пад сялом у блакіце,
Аж пад сонцам крыламі два воблачкі выцяў
І ў піке ірвануўся маланкай-стралой.
А наўкола ўсе людзі, што зведалі войны
І бамбёжак жуду,— засталіся спакойны,
І бабуля прамовіла:
— Гэта мой...
Да яе — так паважна, каб не рассмяяцца,
Маладыя, вясёлыя, дзе ім стрымацца! —
Падышлі, падступілі дзяўчаты гурбой.
— Ох і вочы ж у нашай бабулі, і вочы ж!
— Свайго сына крылатага ўбача дзе хочаш!
— Ён па радыё, мусіць, гаворыць з табой?..
— Што ж,— яна адказала ім: —
Бачу і чую...
Чую: голуб стары без трывогі буркуе,
Чую: з песняй у полі працуе народ,
Бачу: ўнукі вядуць сярод жыта камбайны,
Бачу: весела вам, дзеркачы, як звычайна...
Дык і ведаю добра: яго самалёт!..
1954