Счарнела пад бярозаю карытца.
Зацвіў, скаржэў бярозавік на дне.
А нехта ж мог
Тут соладка напіцца,
Парадавацца сонечнай вясне.
Бяроза сум раняе па лісточку.
Парой бяроста зумкне-затрымціць.
Дзе ты, дзівак,
Што тут рабіў падсочку?
Што ж не прыйшоў
Бярозавік свой піць?..
Гляджу на дрэва,
жоўты ліст бяру я.
На след рукі —
на сталі след гляджу.
І па людской нязбытнасці сумую,
І па вясне пакрыўджанай тужу...
1964