Вораг стрэў нас ля вёскі
Агнёвай сцяной,
Перасохлі за хвілю ліпнёвыя росы,
І кароткую ўцеху ад цішы дзянной
Спапяліла пажарам на ўлонні палосак.
Колькі сэрцаў замоўкла ў агні над пяскамі!
Але смерць не змагла перарэзаць нам шлях.
У той міг сцяг гвардзейскі з’явіўся прад намі
У парторга ў руках.
Ён, як полымя, ўвысь
Шугануў, разгарнуўся ў імгненне,
І на воінаў
Родны, жывы
Глянуў Ленін.
Ўсім здалося тады,
Што пад лютым агнём
Ён устаў перад ротамі ў поўны рост
І са словам, што ў сэрцы запала праз гром,
Пайшоў напрост.
— Наперад!
Роты йшлі. Іх нішто не магло спыніць!
Бо адна толькі думка валодала ўсімі:
У змаганні сваімі грудзьмі засланіць,
Зберагчы найвялікшага сына Радзіме.
1946