Ледзь толькі цёплыя вятры з паўдня
Павеялі і зачарнелі на зямлі агрэшкі,—
Адразу ўспомнілі аб весніх днях
І зварухнуліся пад снегам сцежкі.
А сонца шчодра сыпала з сяўні
Цяпло на шыр палёў ды пералескі.
І скора ў далях ласкавыя дні
Радзілі свету сінія пралескі.
Якая радасць сцежкам тут была!
Вярнулася пара іх весялосці.
Мільёны люду з горада, сяла
Ішлі па іх — хто працаваць, хто ў госці.
Няслі на рэчку невад рыбакі,
А вечарамі з песнямі па кветкі
Спяшалі ў лес дзяўчаты, юнакі,
І сцежкі ў дружбе іх былі як сведкі.
Як птушкі з выраю, ляцелі дні,
Вясна была лагоднай і ласкавай.
Зноў пад дажджом пускалі карані
Маланкі-парасткі, гусцелі травы.
Зноў высыпала ніва каласы,
Цвілі рамонкі, наступала лета.
І з рана да вячэрняе расы
Пад прамянямі песціўся палетак.
Трубіў пастух у берасцяны рог,
Ішлі дзяўчаты з лубкамі ў суніцы,
А там гулі камбайны у палёх
І насустрэч гайдаліся пшаніцы.
І зоры, ацяжэўшыя ўначы,
Да іх ляцелі, і маланкі з громам
Над імі, як агністыя мячы,
Урываліся ў спакойны поля гоман.
А потым вераснёвы вецер нёс
Лісцё усё ў агні і сыпаў з ходу,
Дакашвалі хлапцы густы авёс,
А пчолы мёд данашвалі ў калоды.
Усё пазналі сцежкі, ўсё ўзялі
Сабе за дар, запомнілі за лета
І галасы вятроў, і цёплы дых зямлі,
І шчырасць чалавечага прывету.
Таму — ледзь цёплыя вятры з паўдня
Вясной адкрыюць на палях агрэшкі —
Адразу ўспомняць аб мінулых днях
І вырываюцца з-пад снегу сцежкі...
1947