Сябры былі яшчэ бязвусыя,
Яшчэ ў дзіцячых снах былі,
Калі ляглі пад Старай Русаю,
Над Волгай вогненнай ляглі.
Над Салаўёўскай пераправаю,
Па беларускіх хмызняках...
Хто з гучнай,
хто з нягучнай славаю.
А хто і проста —
лёг і спрах...
Сябры так моцна ў праўду верылі,
Так шчыра падалі ў агні...
Што толькі з іхняй,
з іхняй мераю
І можна жыць — гады і дні.
Таму так часта,
болем скутае,
Кідаю сэрца ў той паход,
Дзе хоць бы раз
сабой, пакутнае,
Чужы
закрыла
кулямёт...
Адкрыць дарогу
ўсім таварышам,
Каб пераможна скончыць бой...
Сябры мае
пра гэта марылі,
І клопат іх —
заўжды са мной...
1979