Трава ласёў чакала на паляне,
Ля смолкаў завіхаліся чмялі.
І рэха бегла —
ў залатое ранне,
Кудысь праз бор —
мо аж на край зямлі.
Стаяў між соснаў лось і зваў кагосьці,
Нібы вітаў з вясёлым, ясным днём.
І ціха,
як на стрэчу, а ці ў госці,
Сюды ласіха выйшла з ласянём.
І на паляне ўтрох яны сышліся —
Што манументы ў ззянні сінявы.
І лось — і ласянятку, і ласісе
Пракладваў шлях да рослае травы.
1979