Лясы яшчэ не абляцелі,
І сонца нібы яшчэ ў сіле,
А ўжо над краінай з паўночы
Сіверы затрубілі.
Затрубілі над ціхімі рэкамі,
Кінулі крык над полем,
А ў іх ваяўнічым клічы
Я не памыляўся ніколі.
Дзень-два — і на спадах узгоркаў
Завеяў чубы завіхрацца,
І, значыць, нара маім думам,
Пара у дарогу збірацца.
Пара на заінеўшых долах,
Над скованымі грудамі,
Сустрэцца мне з новай вясною,
З цвітучымі яе садамі.
Хай кружаць снягі над полем,
А я час інакшы ўжо бачу,
Калі пад праменнем вясновым
Зямлю сваю перайначу.
Я рэкам дам новыя плёсы,
Палям — дам новыя нівы,
Лясам — маладыя пасадкі,
Пасадкам — прастор зіхатлівы.
І за гэта, заўсёды за гэта
Цябе, зіма, і люблю я,
Што па тваіх дарогах
Іду у вясну залатую.
Іду у зялёныя далі,
У звон жаўрукоў на прылессі,
У новыя ясныя мары,
І з марамі ў новыя песні.
1951