Каб нанова мне выпала шлях пачынаць,
Я напэўна пайшоў бы, сябры, вандраваць.
Я б не проста пайшоў па зямлі вандраваць,
Я пайшоў бы ў дарогу з кіркою цяжкой,
З картай стэпаў і гор я пайшоў бы шукаць
Скарбы нетраў і траў чараўнічы настой.
На далёкім Урале
цвіце малахіт,
Каля Гомеля спее
буйны ранет.
Апранае Таймыр
вясны аксаміт,
І па ўсёй Радзіме —
пралёг твой след.
Пырскне нафта струменем —
Ажывае твой след;
Горад стрэхі адзене —
Ажывае твой след;
Стэп чыгунку сустрэне —
Ажывае твой след,
Пераможцы след,
Шукальніка след.
Ты не можаш спыніцца, не можаш чакаць.
Ледзь забыўся — гукае ўжо ясная даль:
Кліча тундра — скажу, дзе алмазы ляжаць,
А Кузнецк — пакажу, як робіцца сталь,
Кліча Крым — навучу вінаград расціць,
А Памір — адкрыю вяршыняў сакрэт.
Хто ж стрывае, скажыце, каб не пайсці?
І па ўсіх дарогах — звініць твой след.
Грукне радасна молат —
Ажывае твой след;
Новы выспее колас —
Ажывае твой след;
Гляне золата з долу —
Ажывае твой след,
Пераможцы след,
Шукальніка след.
Кліча ясная даль. І зямля — ледзь крані —
Загаворыць на шчырай мове з табой.
Ты закурыш пры цёплым дарожным агні
І пачуеш у сэрцы шчаслівы спакой.
Каб намарна годы ў жыцці не прайшлі,
Не лічыў ты ў дарозе ні зім, ні лет.
Новы ўпарты вандроўнік — па ўсёй зямлі
Будзе браць кірунак
На кожны твой след.
Шлях заззяе у зорах —
Ён пазнае твой след;
Судна пройдзе па моры —
Ён пазнае твой след;
Нівы ўспеняць прасторы —
Ён пазнае твой след,
Чалавека след,
Пераможцы след.
1947—1948