Ты сумуеш — і я гэта бачу.
А зрабіць — што магу я, скажы?
Глянь, як ветразь над хвалямі скача,
Як ён бурна ляціць па Сажы.
Глянь хутчэй, бо яшчэ праз хвіліну
Ён сальецца з абрысамі хмар.
Зразумець ты нарэшце павінна,
Што зямля — гэта круглы шар.
Толькі-толькі што ты цалавала
Свайго ўнука, як колісь мяне,
А цяпер панясло яго валам
Усё ўперад — рука на стырне.
Вось ізноў ён мільгнуў перад намі
І напэўна ўжо знік назусім —
За лугамі і курганамі,
За палямі, за лесам сівым.
Што ён стрэне ў дарозе — не знаю,
Але знаю: жыццё ў яго ёсць.
І хачу, каб з любоўю да краю
Паўтарыў ён маю маладосць.
Каб ці ў бурах, ці ў ясных заранках
Толькі з мужнаю праўдай дружыў,
Не шукаючы ціхіх прыстанкаў,
Для Радзімы змагаўся і жыў.
Каб душу меў адданую, чулую,
Дружбу шчырую ўмеў шанаваць...
Пойдзем, маці. Расстанне мінула.
Годзе птушкай табе кукаваць.
Зразумець ты нарэшце павінна,
Для чаго ты нам крылы дала:
Каб ляцець, прабівацца няспынна
Усё ўдаль, да жыцця, да святла.
1956