Я маленства сваё і юнацтва сваё прыгадаю,
Сцежкі ціхія ў полі...
Ты ж, здаецца, ніколі
Не сказала мне
Нават і слова аб краі.
Толькі пела мне песні
Аб цёмных бяздонных азёрах,
У якіх ажываюць начамі
Апаўшыя зоры,
Аб дрымучых лясах,
Дзе асілкі змагаюцца з цмокам,
Аб дарогах-шляхах,
Што заводзяць далёка-далёка,
Аб шырокіх палях,
Дзе цалуецца жыта з зарою,
Аб сівых курганах,
Дзе сном вечным паснулі героі...
Я маленства сваё і юнацтва сваё прыгадаю,
Сцежкі ціхія ў полі...
Ты ж, здаецца, ніколі
Не сказала мне
Нават і слова аб краі.
А чаму ж — толькі ўспомню аднойчы
Ў жыце зірк васільковы,—
Бачу дзень свой вясковы,
Усміхаюцца мне
Твае любыя вочы?
А чаму ж — толькі рынуся ў цёплыя травы,
Стану ў клейкае лісце —
Чую зноў: як калісьці,
Прыхінаюць мяне
Твае рукі ласкава?
А чаму ж на любым скрыжаванні,
на любой каляіне,
На любым павароце —
Аб тваёй мацярынскай турбоце
Кожны крок
Мне спявае і сёння ў краіне?..
Маці, маці!
Над сінім азерцам
Непагасная зорка гарыць прад вачыма.
Маці, маці!
Радзіма і ты,
толькі ты і толькі Радзіма —
Дзве трывогі на сэрцы...
Дзве трывогі, два шчасці
з маленства са мною.
І паклон табе нізкі,
Што ад самай калыскі
Ты вяла мяне, маці,
Няхітрай дарогай зямною!
1965