Калі прыйшоў да паэта смутак,
Паэт высек з сэрца пякучае слова,—
І было яно цэлым светам пачута,
І душа супакоілася песнярова.
Музыка сказаў пра сум раптоўны
У песні, доўгай, як бура ўвосень,—
І ў кожнага — і спагады чароўнай,
І ўцехі для музыкі знайшлося.
Земляроб шчырай думкай параіўся з полем,
Рассяваючы зерні вясною,—
І поле на неабсяжным прыволлі
Зашумела ў адказ яму нівай густою.
І толькі маці — адна, як зязюля,
Ціха, каб людзі яе не пачулі,
Трывожачыся сэрцам пра ўсіх на свеце:
Аб музыку, земляробе і паэце,—
Памарыла — пакукавала над старой вярбою
І пайшла, гутарачы сама з сабою...
1952