Сонца, і вецер, і ліўні
Пахнуць губамі тваімі,
Вочы твае мне смяюцца
З ласкавай плыні ракі.
Крыкну — і рэха здалёку
Гучна нясе тваё імя,
З кім павітаюся — чую
Поціск любімай рукі.
Светам праменным і гулкім,
Шчодрым і радасна-простым,
Светам юнацкае веры
Ты адкрываешся мне.
Людзі спытаюць, напэўна:
— Што тут? Любоў ці сяброўства? —
Я ж не падумаў пра гэта,
Гледзячы ў вочы вясне.
Ведаю толькі, што ранак
З песняй тваёю прыходзіць,
Дзень, калі ў поле ты крочыш,
Поўніцца ясным святлом,
Колеру воч тваіх вечар
Звонка плыве ў карагодзе...
Ведаю: ўстала, як шчасце,
Перад маім ты жыццём...
1954