Сонца і Песня
спаткаліся ў небе пад вечар.
— Няўжо ты не чула? — спыталася Сонца.—
Няўжо не чула?
Забілі яшчэ аднаго чалавека.
А ты весялішся — як быццам
З жалеза глухога або з камянёў тваё сэрца...
Песня сумелася.
Але адказала без боязі Сонцу:
— Ты, Сонца, высока —
Усё ты павінна і бачыць, і ведаць.
Чаму ж ты не знаеш, што сёння
на свет чалавек нарадзіўся?
Чаму ты не знаеш, што зараз
лячу я адтуль
і ўсім слаўлю народжання радасць?..
Сонца хацела разгневацца.
Але ўспомніла, што яно — Сонца
І павінна быць справядлівым і шчодрым
да ўсіх і ўсяго на свеце.
І абагрэла Песню народжання,
і правяло яе ўдаль прамянямі.
І Песня стала яшчэ больш радаснай
і яшчэ больш звонкай.
А ўнізе каля забітага
узнімалася песня другая,—
Жалобная і халодная.
І было ад яе горка ўсім.
Нават і Сонца пачувала сябе няўтульна.
Як ні старалася,
а не магло яе абагрэць.
І людзі, хоць і шкадавалі брата свайго,
а хто-ніхто і плакаў над ім,
І хоць усім было крыўдна,
ніхто не крывіў душой,—
Усе цягнуліся
да цёплай, радаснай песні.
Да той, што апявала
шчасце чалавечага нараджэння...