Спяшаю ў Вязынку...
Не паказаць сябе
Пад медзі звон,— маўляў, які Купалаў я...
Не, не! Звон медзі сціх... Ужо вянкі апалыя
Дарожны вецер стомлена скубе...
Спяшаю ў Вязынку —
нясу душы паклон
І думы чыстыя з прызнаннямі сыноўнімі,
Спынюся ў цішыні, чаканнем перапоўнены:
Ці ўбачу Песняра? — а можа, прыйдзе ён...
А можа, прыйдзе ён, і мо пабыць са мной
Ён знойдзе час, каб паблукаць сцяжынкамі,
Дзе пахне мурагамі і дажынкамі,
Даспелым кменам і парой грыбной.
Як многа трэба мне яму сказаць!
Як трэба мне параіцца пра многае!
Якой здаўна жыве душа трывогаю...
Якія перад ёй шляхі ляжаць...
Як навучыцца мудрасці святой —
Змагчы ўсе кволасці,
то сэрца свет наведваюць...
Спяшаю ў Вязынку —
ён, дарагі Пясняр мой, ведае...
Не пашкадуе мне ён дабрыні сваёй...
Не пашкадуе позірку, ў якім
І дух магутны, і спагада месцяцца.
Падкажа — як пад сонцам і пад месяцам
Жыць для людзей, як быць патрэбным ім.
Падслухаць сэрцаў гулкае біццё...
Паверыць у сваё прызванне светлае...
Пясняру дарагі,
святое, запаветнае
Ў цябе вучуся
аддаваць вякам жыццё!..
Спяшаю ў Вязынку...
1983