Як тая пчала —
без салодкага ўзятку,
Не магу я
застацца без песні.
Як тая крыніца —
з вадою крыштальнай,
Быць павінен я
з радасцю ў сэрцы.
З відна да цямна —
ўсё на крылах, на крылах,
З кветкі ў вулей,
ды з кветкі на кветку.
Хто спажыў яе соты —
пчала не пытае,
Прыйдзе дзень —
яна зноў у палёце.
Ад чысцюткіх глыбінь —
не шкадуючы моцы,
Усё прагне крыніца
пад сонца.
І ўсё звонка звініць...
П'юць ваду яе людзі
І не знаюць,
як цяжка
з зямлі прабівацца.
1981