Вось і тая зямля, дзе дужэў ты і рос,
Па якой сумаваў столькі зім, столькі вёсен.
Ты стаіш пад зялёнай страхою бяроз
У салдацкім шынелі з пагонамі ў просінь.
Ты глядзіш навакол і шукаеш з тугой
Залатога маленства усход нетрывалы.
І здаецца табе, што дарогай другой
Абышла твае мары суровая сталасць.
З-за пажараў ледзь бачыцца Ігараў сцяг.
І дружыны Алегавы — гэтак далёка...
І Данской — мо ў разанскага князя ў гасцях.
І Кастусь Каліноўскі — дзе лётае сокал?
Хочаш ты, каб зямля хоць бы пахам балот
Аб лятунках маленства табе прыгадала.
Не заўважыў ты ў громе няласкавых год,
Што да сонца ўзнясла твае пошукі сталасць.
Пераможцы-героі вялікай зямлі
Даравалі табе мужнасць роднай краіны,
Правялі цябе ў свет і на бой... І пайшлі
Зноў у хату тваю — да маленькага сына.
І не ведаеш ты, што хлапечыя сны
Ужо славай тваёй неўміручаю поўны,
Яны бачаць, як ты з першым ветрам вясны
К перамозе вядзеш свае грозныя чоўны.
Сын раскажа — як бацька яго пад Масквой
Супраць смерці ўстаяў.
Як ля сцен Сталінграда
Ты касіў чужаніцаў жалезнай рукой,
Як братоў на Няве ратаваў ад блакады,
Як на захад спяшаўся,
сваю Беларусь
Падымаў з папялішчаў — палацы і хаты...
Ты зайшоў бы да сына, ды нельга марудзіць —
Так вучылі цябе твае продкі-салдаты.
Ты спыніўся на міг пад страхою бяроз
І, гатовы да новага жорсткага бою,
Хочаш хоць бы прыпомніць,
як дужэў ты і рос,
Каб жылі твае даўнія ўцехі з табою.
Нам нялёгка у гуле змагання адчуць
Гартавання салдацкага мужную веліч.
Толькі кроў ды пажары стаяць уваччу,
Нездарма нашы скроні даўно пасівелі.
Але будзе часіна: ўтаймуецца бой,
А дажджы веснавыя загоны абмыюць.
І тады, мой таварыш,
мы ўбачым з табой
Нашай вечнае славы агні залатыя.
Прыгадаем, як продкаў гукалі сваіх,
Каб іх мужная шчырасць нам сілы давала.
І паставім скрыжалі і выб’ем на іх:
О хвала табе,
нашая грозная сталасць!
1943