Боль старыя косці вяжа,
На плячах — гадоў паклажа,
Цяжка падымацца.
А няўтома-сэрца кажа:
— І не смей здавацца!
Ты яшчэ патрэбен людзям,
Паглядзі на свае грудзі —
Як гараць адзнакі,—
Свет ніколі не забудзе
Пра твае атакі.
І ўстае сівы гвардзеец,
І жыве яго надзея,
Што і ён не лішні
Тут, дзе край наш маладзее,
Дзе народ увішны.
Ён паволі выйдзе з хаты.
І адразу хлапчаняты
Да яго гурбою.
Так іх ззяюць вачаняты,
Быццам перад боем.
— Любы дзеду,— просяць дзеці,
Пабудзь трохі з намі.
Раскажы нам, як на свеце
Біўся ты з панамі.
Раскажы нам пра герояў,
Як ішоў ты з імі...
І заўжды, любой парою,
З сябрамі малымі
Дзед прыпыніцца — згадае:
Як цара скідалі,
Дзе ў баях з самім Чапаем
Яны пабывалі,
Як з фашыстам ён схапіўся,
Як быў партызанам,
Перад катам не схіліўся,
А за край савецкі біўся
Мужна і аддана!..
Ён расказвае і бача:
Хоць сказ і суровы,
Ды як свеціцца ў дзіцячых
У вачах — запал гарачы
З кожным яго словам!
І заўсёды баявая
Радасць б’ецца ў сэрцы:
Значыць, значыць, нездарма ён
Ваяваў са смерцю,
Нездарма ён кроў
на многіх
На шляхах пакінуў:
Ёсць нашчадкі ў Перамогі —
Маладосць краіны.
Ёсць і будзе ў яго змена,
І ў жыцці заўсёды
Будзе, будзе ён нязменна
Воінам народа!
1969