Што хаваеш ты ў сэрцы сваім?
Ці кахання зарніцы, ці здрады зярно?
Ты не скажаш ні мне, ні другому.
Што ж, ідзём. Называй дарагім.
Можа, песня, што ласкі чакае даўно,
Аджыве і ад позняга грому.
Назаўсёды ўсяго забірай.
Толькі смутку майго не чапай, не трывож.
І калі прыгадаю часінай
Салаўямі разбуджаны гай,
Патаемныя сцежкі, успенены Сож
І маўклівыя вочы дзяўчыны —
На хвіліну мяне ты пакінь!
Успамінам адным, у паглядзе хаця
Дай паплакаць над тым, што мінула.
А тады — што ж... Заві дарагім.
Можа, песня, што зведала буры жыцця,
Будзе рада і позняму гулу...
1944