«Што мінула цяжкое,—
няхай яно болей не вернецца!»
Любая мама,
бяру твае словы ў верш.
У добрае, мама,
заўсёды верыцца,
Таму і жывеш толькі,
што ў добрае верыш.
Якая гэта радасць, мама,
што ты да мяне прыехала.
Ад краю маленства.
Ад роднага дзіва-святла.
Лясоў і лугоў
успамінам-рэхам
Усю душу абдала.
Сядзь побач. Усміхніся.
Не хачу бачыць тваёй слязы.
Будзь заўсёды
маіх трывог абаронцай.
А раніцай —
будзі мяне, як калісьці:
— Вот вазьму матузы,
Дык адразу прачнешся,
убачыш,
што ўзышло сонца!..
1978