Сто песень... І нямнога быццам...
А як няпроста іх здружыць...
І сто разоў наноў радзіцца.
І сто разоў наноў пражыць.
І сто разоў, а мо сто тысяч
Стаяць над роспаччу тугі.
І ўваскрасіць, і к сонцу высіць
Спамін, да веку дарагі.
І без канца знаходзіць словы,
Да ўсіх даходзячы прыкмет.
І чуць — дакорам і вымовай:
Ты — ўсім павінен, ты — паэт.