Стой, вясна, не спяшайся з паводкай і выраем,
З цёплым ветрам, з дажджом,—
дай мне часу, вясна,
Развітацца з зімою размоваю шчыраю,
Я не ўсё парабіў, што чакала яна.
Стой, вясна, не ляці
з такой палкасцю спрытнаю! —
Так з адчаем хацеў закрычаць я вясне...
А яна абдала мяне хваляй блакітнаю,
Спевы жаўранка з высяў сыпнула ка мне.
Моцна ў сэрца пастукала з бору сасновага
Звонам сцежак,
дзе зноў ажыла дзераза...
І не здолеў сказаць я ёй слова суровага...
А вясне пакланіўся і гэтак сказаў:
— Ты даруй мне, вясна,
прад табою пакаюся,
Я дасюль непаседай, бадзяжнікам жыў,
І таму мне і часу, відаць, не хапае ўсё,
Што так многа па вольных прасторах кружыў.
Я не мог утрымацца ў пакойчыку,
чуючы
Шум жытоў, подых рэчкі ці голас завей.
Пад нягаснучым полагам неба начуючы,
Я рашаў, што пабачыць, дзе быць мне далей.
Але я абяцаю, вясна, жыць па рацыі:
Больш капцець у дрымотнай кватэрнай цішы,
Жыць разумна, аседла,
як тыя прыяцелі,
Што заўжды ганарацца спакоем душы.
Буду слухацца жонкі, прымаць яе клопаты,
Як святы элексір... замалю ўсе грахі...
Але ў гэту хвіліну
дзесь з крыкам і лопатам
Падняліся глушцы, і запахлі імхі,
І данесла аднекуль вясновую, свежую
Навальніцы размову з барознамі ніў...
І не помню,
як хлеба акрайчык адрэзаў я
І як дзверы ізноў за сабой зачыніў...
1958