Стол мой верны,
Пастаўлены чынна
пад праменні,
пры самым акне,
Стол мой верны,
Хоць маеш прычыну,
не бядуй,
не сярдуй на мяне.
Што ж, так стала:
Ад самай той раніцы,
калі ўнеслі цябе
ў мой пакой,
Ты адзін.
А мяне, браце, з ранцам
па ўсім свеце
насіў неспакой.
Пераходжана ўсцяж
І прамерана
на паўвека
дарожная даль.
Бачыў шчасце,
Сяброўства
І вернасць.
Але ведаў
і скруху, і жаль.
Чуў прызнанні,
І песні,
І згадкі.
Але бачыў
І боль, і тугу...
Стол мой верны,
Даруй мне, мой братка,
што застацца з табой
не магу.
Хоць і мае паэт
Па закону
сваё права
на дні цішыні,—
Не згаджаецца
Свет наш зялёны
адпусціць мяне
ў полк запасны.
Жыць паходам —
Адна ў мяне ўцеха.
Дык бывай жа,
вартуй свае сны.
Я ў дарунак
Прышлю табе рэха
з самай гулкай
маёй сцежыны.
1965