Ёсць над Сажом прапахлыя жывіцай
Куткі — зацішкі ў сонечных барах:
Калі даспеюць сочныя суніцы —
Няма каму знайсці іх і сабраць.
І сум бруіцца ў ягадах самлелых,
Іх сок падобны водбліску зары.
Ім цяжка... І тады
сюды нясмела
Злятаюцца бадзяжныя вятры.
Яны спачатку хукаюць, няйначай,
Баяцца — быццам з нейкаю віной.
А потым п’юць духмяны і гарачы
Сунічны сок, бы хмельнае віно.
І ягады сціскаюцца ў нагрэтай
Цішы палян — маршчыняць лёгкі твар.
І доўга-доўга душны водар лета
Ідзе з бароў на палявы абшар.
1964