Сунецца з полымем восень,
Ніколі так лес не гарэў.
Крыкнеш — ляціць адгалоссе,
Аж сыплецца лісце з дрэў.
Сыплецца, ападае,
І я кажу ў цішыні;
— Якая ты маладая,
Зямля, ў асеннім агні!
Не, ты, мой свет шырокі,
Яшчэ не растраціў сіл.
Ступіш — і гулкія крокі
Коцяцца за небасхіл.
Коцяцца, не заціхаюць,
І я прысягаю ізноў:
— Якая ты дарагая,
Зямля маіх думак і сноў!
1961