Яна ў замежны ўбор прыбрана,
І ён піжоністы звыш мер.
Ідуць, крыўляюцца:
— Ах, Жанна...
— Ах, вер мне, Жанна...
— Ах, мой П’ер...
Глядзіць, здзіўляецца прахожы:
«З якой такой зямлі яны?
З Парыжа? Ці з Бруселя, можа?»
А гэта —
проста свістуны.
І пашпарт мінскі ў іх, і родам
Яны з тутэйшай стараны,
Ды толькі
цераз пень-калоду
Жыць навучыліся яны.
Жывуць без працы, як турысты,
Залезшы ў бацькаву кішэнь,
І па праспекце з танга-свістам
Бадзяюцца і ўноч і ўдзень.
А вунь яшчэ праходзяць двое.
На твары ў кожнага рубец.
Хто-небудзь думае: героі...
На фронце быў, відаць... Баец...
А то — след справы не геройскай,
След рэстараннае вайны.
Яны — з нявоінскага войска,
Яны — ўсё тыя ж свістуны.
Ім невядом ні слаўны ўчынак,
Ні дружба радасная душ.
Глядзі: абразілі дзяўчыну...
І зноў, зламаўшы капялюш,
Ляціць далей такі «ваяка»
Па-хуліганску бэсціць люд,
Ён знае: будзе маці плакаць,
Каб зноў яму прабачыў суд...
Шум у пакоі інтэрната,
Здалёку спеў і смех чутны.
Што тут сягоння? Радасць? Свята?
Не! То «гуляюць» свістуны.
Іх просяць: дайце вы спакою —
Экзамены ж, адказны час!
А ў іх гарэлка пад рукою,
«Шумел камыш!» — вось іх адказ.
Забыты кнігі і канспекты.
Што ім трывога іх сяброў?
У іх свае ў жыцці праекты:
«Налі яшчэ ды будзь здароў!»
Сумленнасць утапіўшы ў піве,
Жывуць яшчэ між нас яны,
У нашым шчырым калектыве,—
Пустыя хціўцы-свістуны.
Гляджу на іх, і не стрымацца,—
Хачу будзіць усіх наўкол:
Ці не пара за справу ўзяцца
Табе, наш мужны камсамол?!
Ці не табе з юнацкай сілай
Пачаць бязлітасны паход
Супроць бяздушнасці прагнілай,
Што ў быт наш точыцца, як крот;
Супроць бадзяг у чыстых строях,
Дыпломных лодыраў-бадзяг;
Супроць труслівых тых герояў,
Што ходзяць з фінкамі ў руках.
Хай знаюць: спуску ім не будзе
Нідзе! —
хай знаюць свістуны!
Як смецце, выметуць іх людзі
З жыцця савецкай стараны!
1959