Пачалося світанне над ціхай калыскай
Першым словам маёй русакудрай дачкі.
І раптоўна дзяўчынцы здалёку і зблізку
Адказалі ўсе краю куткі.
Між калін за ракой закувала зязюля;
Пэўна, голас трывожны дзяўчынкі маёй
Гэтай птушцы згадаў: і яна ж матуля,
Хоць і кінула дзесь птушанятка сваё.
— Ку-ку, ку-ку, дзіцятка!.. —
зязюля кувала.
І дзяўчынка мая пачула яе,
І ўсміхнулася маці, што яе калыхала,
Што па клічу дачушкі да сонца ўстае.
Усміхнулася маці, а клікнула: — Тата-а...
І за рэчкаю дзесь у лазовым кусце,
Нібы ўдарыў крыламі па струнах напятых,
Над гняздом загукаў карасцель.
Вось азваўся жаўрук сярод чыстага поля,
Вось пачуўся на выгане кліч пастуха,
Перапёлкі крычалі, каб ніву палолі,
А качар біў крыламі ў густых лапухах.
І ўсе гукі, што ў хаце ўзялі свой пачатак,
У адну веснавую злучыліся ніць
І ляцелі над доламі лётам крылатым.
Слухай, сэрца: то песня світання звініць!
А на ўсходзе свяцілася неба і ззяла,
У рацэ калыхалася бляскам жывым,
Сярод красак у росах мядзвяных палала,
Разлівалася чырванню ў моры травы.
І дзяўчынка мая, счараваная ззяннем
І гамонкай зямлі, што тварыла свой сказ,
Паднялася на ножкі...
Вось гэтак світанне
Пачалося аднойчы вясною для нас.
1953