Запомні, сыне мой, запомні!
Вось гэты дуб, што ўзняў руку,
Ён — як жывы зялёны помнік
Над сцежкай стаў у хмызняку.
Хто б ні прайшоў — заўсёды скіне
Прад ім картуз, як гляне ў высь.
І ты прад ім схіліся, сыне,
Бо ён героем быў калісь.
Зірні, ты ў дуба бачыш раны —
І на грудзях і на спіне?..
Калісь, як быў я партызанам,
Ён боль прыняў і за мяне.
Яго агнём і сталлю секла,
А ён крычаў па-нада мной:
— Жыві! І хай над краем вечна
Смяецца сонейка з вясной!
1964