Так, гэта праўда, што таіцца —
Даруй мне, любая, мой грэх:
Грыміць у жылах навальніца,
І смуткам б'е мяне твой смех.
І не магу я так, як колісь,
Ісці ў бяздумную тугу.
Такім, як быў, ужо ніколі
К табе вярнуцца не змагу.
Ты не сярдуй. Бо як іначай?
І дуб часамі бура гне.
Вунь глянь — пад громам камень плача.
А што ж ты хочаш ад мяне?..