Так цёпла ў хаце.
Цішыня.
Ноч.
Недзе бура за акном нястрашна вые.
Спакойна дыхай...
А душа...
Чаму трывожыцца? Чаму з усёй зямлі
Адно, адно ёй чутна:
«Ой, не спите, часовые,
Как бы нас не обошли!..»
Вартавыя...
«Вартавыя, вартавыя, ой, не спіце!»
Крычыць душа...
Каму крычыць?
Якіх ёй трэба вартавых
У час
Такіх грунтоўных,
Разнамоўных
Канферэнцый на арбіце?
«Нашто?
Адкуль? —
Скажы, адкуль
Твая трывога за жыццё жывых?»
Адзін пстрычок —
і вось табе ўсё вабнае з экрана:
Усмешкі, рэпартажы і прыгожы парашут...
А заўтра...
— А ўжо заўтра! —
Днём і ўноч з экрана ўсхвалявана:
Жыві і не сумуй!
І аздабляй свой ціхі кут!..
Ну, так... Ну, так... Смяюся... Сам з сябе пакплю
з журбою:
«Эх, ветэран... пара, пара даўмецца —
новы век, разгон касмічных мар...»
Ды раптам — з гулкім рэхам
узрывае цішу браняпоезд,
І чуцен голас —
падае каманду камісар...
І зноў душа
заве на бой, на штурмы агнявыя...
Крычыць, крычыць...
Хоць колькі раз «суціхні!» я прашу.
...Прашу...
А сам...
Сам чую тое ж:
«Ой, не спите, часовые!»
І ліст трывожны
сыну ў армію пішу...
1975