Дала мне маці на вайну
Чароўны талісман.
Каб ён бярог мяне ў баях
Ад смерці і ад ран...
Каціў па краю грозны вал,
Без бою — ані дня.
Забыла родная зямля,
Што серп ёсць і сяўня.
Забылі людзі, што ў жыцці
Ёсць смех і ясны дзень...
І нёс свой смутак праз баі
І я паміж людзей...
Але заўжды ў агні атак,
Дзе смерць, дзе куляў град,
Мяне бярог мой талісман:
— Спяшай дамоў, салдат!..
І вось замоўк ваенны гром,
І я прыйшоў дамоў.
А маці роднае свае
На свеце не знайшоў.
І кінуў я той талісман,
Нашто мне талісман! —
Няхай бы я загінуў лепш
Ад смутку і ад ран.
Няхай бы мне ўвесь сум людскі
На ўсе, на ўсе гады.
А толькі матухне сваёй
Мог кланяцца заўжды!..
Але згадаў я матчын сказ
Пра горнага арла,
Якому сэрца, зрок і слых
Арліца аддала.
Каб ён ляцеў імкліва ў высь
І ворагаў збіваў,
А пасля бітваў з-пад крыві
Зноў дужым уставаў,—
І мне здалося, што і мне
Так маці аддала
Сваю ўсю сілу, каб яна
Ў жыццё мяне вяла
І высіла, нібы арла,
Што з паднябесных стром
Гатоў заўсёды ў новы бой
За сонца над гняздом...
І я падняў, як лепшы скарб,
З паклонам талісман,
Што на вайне бярог мяне
Ад смерці і ад ран.
1945