Хавалі танкіста без музыкі. Вораг
Яшчэ не здаваўся. Музыкам — не час!
І толькі задымленых танкаў маторы
Суровы складалі аб воіне сказ.
Курган, як абрусам, пялёсткі акрылі,
Аддаў камандзір развітальны загад,
І з громам падняўся і стаў на магіле
З глыбокімі ранамі танк, як салдат.
— Няхай ён і помнікам будзе і вартай!..
Агні кананады нас клікалі ў бой.
Мы шлемы надзелі,
Адвагу і ўпартасць
таварыша паўшага
Бралі з сабой.
Ён ціха згаджаўся — яму не пад сілу...
Але толькі ў шлях падняліся мы зноў —
Здалося, што танк наш сарваўся з магілы
І рушыў услед, каб дагнаць дружбакоў.
З-пад гусеніц пырснула жоўтая гліна,
І першы навёў ён гармату на цэль.
І, ўчуўшы, як войкнула брама Берліна,
Сціха гайдануўся, нібы карабель.
Ніколі ніхто з нас не верыў у дзівы.
А ў тую хвіліну ў шалёным агні
Мы нават пачулі, як б’ецца шчасліва
Салдацкае сэрца ў нязломнай брані...
1948