Я глядзеў на яе спрытныя рухі —
Як яна нітку лавіла...
Белыя, белыя рукі...
Што лебядзіныя крылы...
Я баяўся: тыя крылы ўзнімуць
Яе над машынай шматтоннай.
І паляціць яна...
І пройдзе міма —
Міма жыцця майго —
новая Джаконда...
А яна з усмешкай эдэмнай,
А яна, мілая мая ткачыха,
Штось сказала машыне таемна
І з другой пашапталася ціха;
Нейкае ім нарадзіла слова,
Такое па-святому жывое...
І пацяклі, пацяклі нанова,
Радасныя пацяклі сувоі...
Я глядзеў на яе спрытныя рухі —
Рухі ад натхнення і волі.
І маліўся па белыя рукі,
Як на нішто і ніколі.
І шкадаваў, што не ўмею
адпрасці
Гадоў сваіх,— коцяцца наперагонкі...
І што ўжо не пусцяць мяне
ў магазін «Шчасце»,
Шлюбныя не прададуць пярсцёнкі...
1978