Няўжо гэта праўда —
на песню ўжо й часу няма?
Якой жа ты будзеш,
мая дарагая зіма?
Няўжо за бяседу
не сядзем за дружным сталом?
Няўжо наша хата
не загамоніць вуллём?
Не, ў гэта не верыў
ніхто і ніколі між нас!
Заўсёды для песні
былі і ахвота, і час.
Заўсёды, заўсёды
дружыў з намі радасны смех,
І добрая чарка
на крузе была не за грэх.
Няхай жа і зараз
ад ног не сціхае памост,
Хай гоман вірыцца
і з тостам страчаецца тост.
Няма ў нас прычыны
тужыць і ўздыханні часціць,
Усё, што журыла,
на лес на сухі хай ляціць.
Няхай будзе праца,
няхай будзе клопатаў сто,
Але хай і песня
усіх заклікае за стол.
З імпэтам, з настроем
хай песня сяброўства ўстае,
Шчаслівай ахвоты
бяседу дзяліць паддае.
І хай будзе з намі
прыгожая мара заўжды —
Што ў думах, што ў сэрцах
не згасне агонь малады!
1981