Не тугу апяваць,
Не маркоту,
Не смутак-жальбу —
Мне ўручыла Радзіма
У вялікім паходзе
Трубу.
Не маўчаць,
Не чакаць,
Не глядзець, пакуль скончыцца бой,
А на славу гукаць
І на подзвіг
Пявучай трубой...
Я часамі спыняўся,
Я часамі трымаўся ледзь-ледзь,—
Прад таварышам паўшым,
Ледзянеючы,
Плакала медзь.
Перад смуткам бясконцым
Часам
Ціха змаўкала труба,
І на сэрца, як попел,
Ападала маркота-жальба...
Але так,
Як пад попелам
Не стухае на вогнішчы жар,—
Так Іў сэрцы гучаў,
Не змаўкаючы, голас ахвяр.
І нязгасным агнём
Загаралася зноў барацьба,
І, ажыўшы,
Герояў
Зноў гукала па подзвіг труба!..
І сягоння яна
Не прыстала ў паходзе трубіць,
І сягоння яна
Ненавідзець заве
І любіць,—
Ненавідзець ліхое,
Каб светач жыцця
Не пагас,
І любіць дарагое —
Назаўжды
І адзін толькі раз!
1958