Трымціць на ўзмежку верасовым
Трывожным зумерам пчала.
Стой! Ці не роздум-кліч дубровы
Яна вызвоньваць пачала?
Ці не праз гэты ціхі, шчыры
Напеў мядовае струны
Нясе зямля з бясконцай шыры
Наказ бацькоўскай стараны?
Наказ жыцця: быць вечна з плёнам,
Заўжды імкнуцца ў свой палёт.
І на зыходзе, перад сконам,
Усё ж збіраць у соты мёд.