Трое сутак не ціхне,
Ўсё шырыцца шторм,
Захліпаецца далеч
Асенняю бурай.
Мора з грукатам б’ецца
Аб выступы гор,
Быццам вырвацца хоча
З прасоленай скуры.
Ноч.
Здаецца, што час ужо
Ўсім спачываць.
Але што там за людзі
На бераг павыйшлі?
І чаму яны ў цемру
Трывожна глядзяць,
Дзе ўздымаюцца хвалі
Усё вышай і вышай?
Можа, родныя іх —
Маракі, рыбакі
Недзе ў моры цяпер,
Не паспелі вярнуцца?
Не! Даўно яны дома.
А іх чаўнакі,
Іх шаланды
над бураю
Толькі смяюцца!
Тут ніхто не чакае нікога,
Але
Горад знае,
Што ў моры раз’юшаным
зараз
Можа быць чалавек —
У бясконцай імгле
Аб агнях маяка,
Аб прыстанішчы марыць.
Ён, магчыма, нікому
Не брат і не сват,
Але ён чалавек —
Сябра наш падарожны!
Хай жа будзе спагаднай
Сустрэчай ён рад,
Хай адчуе, што тут
Аб ім думае кожны!
Шторм грыміць.
Каля мола — маўчання лядок.
Але раптам —
чаму ён,
Натоўп, скалыхнуўся?..
Гэта нехта сказаў,
Што пачуўся гудок,
Гэта некаму
Вокліч нібыта пачуўся.
Міг —
і раптам з-за хваляў,
Аднекуль
Здалёк,
Аганёк, нібы зорка,
Над морам узвіўся.
То маленькім ён быў,
То ён рос, аганёк,
То ў бяздонне ляцеў,
То высока свяціўся.
Потым той аганёк
Стаў шырокім агнём,
Л праз момант яшчэ —
Не агнём, а агнямі.
Гэта быў цеплаход...
Сярод хвалістых стром,
Нібы крыгу, яго
Шкуматала вятрамі.
Але ўсё ж ён ішоў,
Хоць і ў стоме зусім.
І, ўслаўляючы
Мужнасць яго і адвагу,
Людзі бурна, ад сэрца
Віталіся з ім,
Пасылалі хвалу
Яго гордаму сцягу.
...Горад туліць гасцей,
Сцеражэ іх спакой.
Але сам —
сам у шторм
Спачываць ён не будзе!..
Засланяючы вочы
Ад солі рукой,
Углядаюцца ў мора
Сардэчныя людзі...
1955