Ты была.
А потым ты пайшла.
Адна.
Такога не было яшчэ ніколі.
І я падумаў,
Што, напэўна, так і трэба.
Бо іначай,
без расстання,
Мы прывыкнем.
А прывычка —
не каханне.
Але я
Без цябе не мог ужо, не мог,
Ні на міг
Без цябе не мог ужо застацца.
І шукаць пайшоў.
Шукаў па цёмным лесе.
І спаткаў.
Так нечакана,
Што як быццам
то было наканавана.
Між ялін —
Бярозы белай ствол.
Між ялін
Бярозу, мусіць, бурай паваліла.
І ў журбе
Сядзела ты на той бярозе.
І каса твая,
каса тугая,
Так маўчала,
быццам ты зусім была другая.
Дзень мінаў...
І ты ў сваёй журбе
Смутак мой
Не заўважала, не адчула.
І я падумаў,
Што каханню больш не паўтарыцца.
І пакінуў...
Не цябе, не лес пакінуў.
Я сябе пакінуў.
Бо душу аддаў
тужліваму ўспаміну...
1974