Ты па шчавель ішла на луг,
Лёгка дыхаў шырокі Сож.
Раптам цёплы вясновы дождж
Да тваіх дакрануўся рук.
І адчуў, мусіць, іх агонь.
Ўсёй істотай к табе прыпаў
І трымаў, пакуль шэпт яго
Не заціх сярод буйных траў.
Ты ўсміхалася. Ну, а я...
(Ці пра ўсё ж я табе скажу?)
Я пад клёнам адзін стаяў
І зайздросціў яму, дажджу.
1939