Ты ўспомніш нечы спеў, што на зары
Калісь пачуў, блукаючы ў лясах,
Ці плёскат лёгкі вёслаў на Сажы,
Якім будзіў калісь карасцялёў,—
І гэтага ўжо хопіць, каб стары
Сум па зялёных сцежках і шляхах
Грымотным звонам першых капяжын
Гукнуў цябе да пушчаў і палёў.
Зямля, дзе нарадзіўся ты і ўзрос,
Раскінулася ўся перад табой,
З маладзіком начэй і з ясным днём,
Што зліты ў дзіва светлае адно.
Салодкім сокам пахне ад бяроз.
Палі прачаўралі перад сяўбой.
А пчолы звонка кружаць над вуллём
І пасечніка клічуць праз акно.
А пройдзе дзень яшчэ, міне другі —
І колькі край наш выявіць красы!
І зноў запомніш ты на многа год,
Што сам рабіў і захапляўся чым,
І як наладжваў трактару плугі,
І як збіраў у песню галасы,
І як вітаў пшаніц, аўсоў усход
З сваім вялікім краем дарагім!..
1953