У Ленінград трапляеш, як у дом бацькоў,
Дзе ўсё дарэшты ведама з калыскі:
І сцены, што хаваюць гулкі гром вякоў,
І зоркі, што вянчаюць славы абеліскі.
Бягуць імкліва хвалі па Няве,
І салютуе вымпел ім «Аўроры».
А ў позірках людскіх заўжды жыве
Спагада, што калісь пазнаў ты ў горы...
Зарой маленства вее з сініх стром.
Юнацкім сонцам стрэне дзень спаткання.
У Ленінград
Прыходзіш, як у родны дом,
Куды даўно-даўно спяшаў пасля расстання.
Прыходзіш:
— Добры дзень, мой горад дарагі!
Перад табой схілюся, шапку скіну.
У безыменнай велічы тваіх магіл
Тут спіць мой бацька —
што ў Кастрычніку загінуў.
Тут брат мой каля Пулкаўскіх вышынь
І сябра лепшы —
пад аховай манументаў.
І, мусіць, я журуся не адзін.
Па іх суровай песні недапетай.
Але наўкол — жыццё, як звонкі цуд,
Пяе, заве на сонечнай дарозе.
І ведаеш:
цябе, як сына, тут
З пяшчотай маці стрэне на парозе.
Хай не твая, не родная зусім,
Але навек — такая дарагая.
Што, як свайго, трывогай і святлом сваім
Ад грозных бур заўжды аберагае.
І з вераю такой адчуеш зноў і зноў,
Што ты — нашчадак вечных спраў народа.
І ўся Радзіма —
з сонцам і вясной —
З табою ўсюды, і з табой заўсёды
Ідзе ў шляхі, якім зайздросціць свет,
З адвагай непахісных пакаленняў,
Каб выканаць вялікі запавет,
Які вось тут даў чалавецтву Ленін.
У Ленінград
Прыходзіш,
Як у дом бацькоў,
Дзе радасна і палка б’ецца сэрца...
Нідзе так не пачуеш гул вякоў,
Нідзе так не адчуеш гул бяссмерця.
Да шчасця кліча
горда ўзнятая рука —
Ідзі і ганарыся сваім родным сцягам!
І ў словах ветэрана і нашчадка-юнака
Гучыць Радзіме шчырая прысяга!
1972