Дарогамі рознымі
З арміі роднай
Ішлі тры браты пасля бітваў
У вёску пад Гродняй.
Прайшлі яны з песнямі
Земляў нямала,
Пакуль прад вачыма, бы ў казцы,
Айчына прадстала.
Асенняю раніцай
Нёману хвалі
Здалёк яшчэ плёскатам звонкім
Байцоў прывіталі.
— Дзень добры вам, родныя!..
— Вось і прыйшлі мы!..
І маці ляціць да іх птушкай
І песціць вачыма.
Абдымкамі моцнымі
Бацька страчае
Сыноў,
і на покут іх кліча,
І гэтак пытае:
— Скажыце ж, сыны мае,
Скуль вы ідзеце,
Што чулі ў краінах далёкіх,
Што бачылі ў свеце?
Дзе з войскам праходзілі,
Дзе ваявалі?
І як вас — ці добра заўсёды —
Там людзі страчалі?
Адказвае першы:
— Пабыў я, татуля,
У вогненных стэпах ля Волгі
І ў горным ауле.
Дунайскімі хвалямі
Штык мой амыты.
А бераг дунайскі
крывёю
Варожай паліты.
Прайшоў з вызваленнем я
Шлях да Белграда,
І ўсюды былі мне, як брату,
Сябры нашы рады.
Дзяўчаты белградскія
Песні мне склалі,
А ў песнях тых
сэрца дарылі
І шчасця жадалі.
І сына сярэдняга
Слухае бацька:
— Я ворага нішчыў без жалю
— Ля сцен ленінградскіх.
Праз пушчы фінляндскія
Ды праз фіёрды
Праносіў я сцяг Перамогі
Высока і горда.
І словы пачуліся
Трэцяга сына:
— Я скончыў свой шлях пераможны
— На плошчах Берліна.
З сябрамі харобрымі
Біў я чужынцаў
На курскіх палях і на нашых
Бабруйскіх гасцінцах.
І кліч мой за Віслаю
Рэхам крылатым
Заходзіў, як вестка аб волі,
У кожную хату.
— Паклон жа вам, сокалы,
Бацькаўскі, нізкі,
Нядарма я вас гэтак песціў
Ад самай калыскі.
Скажыце ж яшчэ адно
Мне, дарагія:
На свеце прыйшлі даспадобы
Вам землі якія?
І разам адказваюць
Хлопцы:
— Ў прыкмеце
Нямала ёсць добрых і слаўных
Старонак у свеце.
А ўсё ж аніводнае
Гэткай чароўнай,
Як наша, краіны не знойдзеш,
Не знойдзеш ёй роўнай.
Гадамі нам сніліся
Пушчы над Нёмнам,
І нашы багатыя нівы,
І люд наш нястомны.
Мы чулі, як з воблакам
Сосны гамоняць,
Як Нёман магутную хвалю
У Балтыку гоніць,
Як з бурай змагаюцца
Парасткі ўвесну,
І звонка спяваюць і клічуць нас
Нашы нявесты.
1946