У цёплым гаі
Дразды аб сонцы,
аб лістоце ў сонцы пелі.
І спевы звонам
звонкай раніцы звінелі
У цёплым гаі.
Было так лёгка
І так прывольна
пад іх шчодрае спяванне
Ісці ў дарогу,
у жывое даляглядаў ззянне,—
Было так лёгка!
І я паверыў,
Што
Не ўсё яшчэ,
не ўсё яшчэ ў жыцці
аджыта.
Што ёсць яшчэ
і моц душы,
і ранам сэрца — акавіта1, —
Я так паверыў!..
О гай праменны,
Табе паклон
за хараство пачуццяў весніх,
За ўсе, за ўсе,
што ўзыдуць у дрыготкім сэрцы,
песні,—
О гай праменны!
Дзе ні іду я,
Што ні страчаю —
ці трывогу,
ці навалу злую,—
Заўсёды, ўсюды
сябе вясновай радасцю ратую,—
Дзе ні іду я.
Заўсёды бачу
Свой шлях
у сонечнай святой купелі,
Дзе песні ў гаі
мне на шчасце
на жыццё ўсё празвінелі,—
Заўсёды бачу!..
1984
1 Акавіта — жывая вада.